Europa valt

 Column: Europa valt….!

Door Max von Kreyfelt

Europa valt. Niet met een knal, maar met een Excel-sheet. Geen tanks op straat, geen puinregens, geen sirenes — slechts een eindeloze stoet commissarissen, experts, taskforces, toezichthouders en duurzaamheidsmanagers die vol overtuiging een continent de afgrond in faciliteren.

Wat ooit een broos maar hoopvol verbond was van naties die hun verleden wilden overstijgen, is nu een mausoleum van bestuurlijke arrogantie geworden. Brussel regeert met modellen in plaats van mensen, en Ursula von der Leyen waakt over de procedures alsof ze de incarnatie is van Europese onfeilbaarheid.

Europa valt… in handen van mensen die nergens voor gekozen zijn, maar overal over beslissen. Von der Leyen, Lagarde, Charles Michel, Roberta Metsola – bestuurders zonder mandaat, zonder ziel, zonder rem. De Europese Centrale Bank drukt geld bij alsof het confetti is, en noemt dat “monetair beleid”. De Commissie centraliseert elke crisis tot kans voor meer macht, en noemt dat “solidariteit”. Ondertussen kijkt het Europees Parlement werkloos toe, want macht is er elders — in achterkamers, NGO-consortia en lobbystructuren die niet eens meer de moeite nemen zich te verbergen.

Europa valt… omdat het geen vijanden meer nodig heeft. De ondergang is intern geregeld. We importeerden ideologische censuur onder het mom van “desinformatiebestrijding”. We sloten boerenbedrijven in naam van biodiversiteit, terwijl we handelsverdragen sluiten met vervuilende megastaten. We demoniseerden elk debat over migratie als “xenofoob” en criminaliseerden journalistiek die verkeerde vragen stelde.

We zijn vergeten dat een gemeenschap niet bestaat bij de gratie van subsidies of richtlijnen, maar bij de gratie van vertrouwen. En vertrouwen verdwijnt wanneer burgers worden gereduceerd tot ‘doelgroepen’, ‘data’ en ‘risicoprofielen’.

Europa valt… omdat haar leiders enkel nog naar boven luisteren — naar Washington, naar Davos, naar de algoritmen van BlackRock — maar niet meer naar beneden. Niet naar boeren in Polen, leraren in Frankrijk of winkeliers in Italië. Niet naar de mensen die deze Unie moesten dragen.

De enige plek waar nog Europees vuur brandt is in de cafés, keukentafels, straatbewegingen en ondergrondse netwerken van journalisten, denkers en gewone burgers die voelen dat er iets fundamenteels fout zit. Dat dit project van bovenaf niet meer van ons is, en misschien ook nooit echt is geweest.

Europa valt. Niet omdat het mislukt is, maar omdat het verraden is.